स्वप्नांचा करुण अंत

   -उमाजी म. केळुसकर ⬑ दादागिरी ⬉

          
प्रतीक जोशी यांच्या हातातील घड्याळाचा काटा सकाळी ११ वाजून ५ मिनिटांवर स्थिर झाला. त्यांच्या छातीत धडधड सुरु झाली. आज त्यांच्या स्वप्नांना पंख फुटणार होते. "कोमल!" त्यांनी आतल्या खोलीत आवाज दिला, त्यांचा स्वर उत्साहाने भारलेला होता. "बाळांनो, लवकर करा! आपली फ्लाईट आहे!"

         आतल्या खोलीतून लगबग ऐकू आली. कोमलचा शांत पण तितकाच आनंदी आवाज आला, "येतेय प्रतीक. मितालीचे केस बांधायचे राहिले आहेत फक्त." कोमल, डॉ. कोमल व्यास, एक कर्तव्यदक्ष पत्नी आणि प्रेमळ आई. आज तिच्या चेहऱ्यावर एक वेगळीच चमक होती. भारतात तिने तिचं यशस्वी वैद्यकीय करिअर सोडलं होतं, फक्त प्रतीक आणि मुलांच्या उज्ज्वल भविष्यासाठी.

प्रतीक दिवाणखान्यात थांबले होते. त्यांच्या डोळ्यासमोर गेल्या सहा वर्षांचा प्रवास उभा राहिला. लंडनमध्ये एक सॉफ्टवेअर इंजिनियर म्हणून त्यांनी केलेला संघर्ष, प्रत्येक पैशाची बचत आणि कुटुंबाला तिथे बोलावण्याची तीव्र इच्छा. आज ती इच्छा पूर्ण होणार होती.

            मिताली, त्यांची आठ वर्षांची मुलगी, धावत आली. तिच्या पाठोपाठ सहा वर्षांचा अर्जुन आणि सर्वात लहान, अवघ्या पाच वर्षांचा चिंटू, आईचा हात धरून आले. त्यांच्या डोळ्यात नवीन ठिकाणी जाण्याचा उत्साह ओतप्रोत भरलेला होता.

           "बाबा, लंडन किती दूर आहे?" अर्जुनने विचारले.

            "जास्त नाही रे बाळा. आपण विमानातून जाणार आहोत, झटपट पोहोचू," प्रतीकने त्याला आश्वासकपणे सांगितले.

            ११ वाजून ४७ मिनिटांनी अहमदाबाद आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर पोहोचल्यावर एक वेगळीच लगबग होती. जोशी कुटुंबाने सामान उतरवले आणि चेक-इन काउंटरकडे निघाले. कोमल थोडी भावुक झाली होती. ज्या भूमीत ती लहानाची मोठी झाली, जिथे तिने शिक्षण घेतले, नोकरी केली, ते शहर आज ती सोडून जात होती. पण भविष्यातील सुंदर स्वप्नांनी तिच्या डोळ्यातील पाणी सुकवले.

           वेळेनुसार, त्यांनी एअर इंडिया फ्लाईट १७१ मध्ये प्रवेश केला. सीट बेल्ट लावून सर्वजण स्थिर झाले. प्रतीकने खिडकीजवळची सीट निवडली होती, जेणेकरून मुलांना धावपट्टी आणि विमानतळाशेजारचे परिसर कसे दिसतात हे दाखवता येईल. विमान टेक-ऑफ घेण्यासाठी धावपट्टीवर वेग पकडत असताना, प्रतीकने आपला फोन काढला. "अरे, विमानामध्ये बसल्यावरचा एक सेल्फी राहिलाच!" तो हसत म्हणाला. कोमलनेही स्मित केले. त्यांनी हसत हसत कॅमेऱ्याकडे पाहिले. क्लिक! तो क्षण त्यांच्या भविष्याबद्दलच्या आशा आणि उत्साहाने भरलेला होता. तोच आनंदी सेल्फी प्रतीकने आपल्या सर्व नातेवाईकांना पाठवला आणि खाली लिहिले, "लंडन calling! ✈️ लवकरच भेटू!"

           १ वाजून ४७ मिनिटांनी विमान धावपट्टीवरून हवेत झेपावले. काही क्षण सर्व काही सामान्य होते. खाली अजूनही विमानतळ आणि त्याशेजारील इमारती स्पष्ट दिसत होत्या. पण, काही सेकंदातच, एक विचित्र, कर्कश आवाज विमानाच्या इंजिनमधून येऊ लागला. प्रवासी एकमेकांकडे पाहू लागले.

          क्षणभरात, विमानाला एक जोरदार हादरा बसला. प्रवासी आपल्या सीटवर आदळले. केबिनमध्ये एकच गलका झाला. ऑक्सिजन मास्क खाली आले.

          "काय होतंय?" मिताली घाबरून ओरडली. प्रतीकने तिला आणि अर्जुनला आपल्या छातीशी घट्ट धरले. कोमलने चिंटूला आपल्या कुशीत घेतले, त्याचे डोळे मिटले आणि ती त्याला धीर देऊ लागली.

विमानाचा वेग प्रचंड वाढला होता, पण ते आकाशात वर जाण्याऐवजी, ते अनियंत्रितपणे खाली येऊ लागले. खिडकीतून आता विमानतळ आणि त्याच्या अगदी शेजारी असलेले बी. जे. मेडिकल कॉलेजचे वसतिगृह भयाण स्पष्ट दिसत होते. भीती आणि हताशेने प्रवाशांचे चेहरे पांढरे फट्ट पडले होते.

             पायलटचा आवाज उद्घोषणा प्रणालीवर ऐकू आला, पण तो भयाण कंपनाने भरलेला होता आणि स्पष्ट नव्हता. केवळ काही तुटलेले शब्द कानावर पडले – "...तांत्रिक बिघाड... नियंत्रण सुटले..."

             प्रतीकने शेवटची आशा म्हणून खिडकीतून बाहेर पाहिले. समोर वसतिगृहाची इमारत प्रचंड वेगाने जवळ येत होती. डोळे मिटण्यापूर्वी, त्याच्या मनात फक्त आपल्या मुलांचे आणि कोमलचे हसरे चेहरे चमकले.

           आणि मग, एका भयानक किंकाळीनंतर, काहीही ऐकू आले नाही.

           अहमदाबाद आंतरराष्ट्रीय विमानतळाच्या अगदी शेजारीच असलेल्या बी. जे. मेडिकल कॉलेजच्या वसतिगृहावर, जिथे उद्याचे डॉक्टर आपल्या भविष्याचे स्वप्न पाहत होते, तिथे अचानक आकाशातून एक जलता राक्षस वेगाने आदळला. विमानाने वसतिगृहाची भिंत भेदून आत प्रवेश केला. क्षणातच, प्रचंड स्फोट झाला आणि आग सर्वत्र पसरली. वसतिगृहाचा काही भाग पत्त्याच्या बंगल्यासारखा कोसळला, तर काही ठिकाणी विमानाचे तुकडे इमारतीत घुसून भयानक विध्वंस घडवून आणले. आगीच्या ज्वाळा आणि धुराचे प्रचंड लोट आकाशात पसरले, ज्याने संपूर्ण परिसर ग्रासून टाकला.

             एअर इंडिया फ्लाईट १७१ चा अक्षरशः चक्काचूर झाला होता. विमानामधील प्रवासी आणि क्रू मेंबर्स तसेच वसतिगृहात असलेले अनेक निष्पाप विद्यार्थी, या भीषण दुर्घटनेत कोणाचाही जीव वाचला नाही.

              दुपारपर्यंत, ही हृदयद्रावक बातमी देशभर पसरली. टीव्ही चॅनेल्सवर अपघाताचे भीषण दृश्य दिसत होते. प्रतीकने सकाळी विमानातून पाठवलेला तो आनंदी सेल्फी आता सोशल मीडियावर व्हायरल झाला होता - एका सुखी कुटुंबाच्या अकाली अंतची दुःखद आठवण म्हणून. लंडनला जाऊन एक नवं, सुंदर आयुष्य जगण्याचं त्यांचं स्वप्न, त्या कोसळलेल्या विमानासोबतच कायमचं मातीत मिसळून गेलं होतं. या अपघाताने केवळ एका कुटुंबाचा नाही, तर अनेक स्वप्नांचा आणि आशांचा अंत केला होता, ज्यांची राख विमानतळाशेजारील त्या वसतिगृहाच्या ढिगाऱ्याखाली दडून राहिली होती.